Historia napędu elektrycznego trwa dopiero ok. 170 lat. Zapoczątkowana została przez odkrycie w 1800r. ogniwa galwanicznego przez włoskiego fizyka i fizjologa Alessandro Voltę. Zbudowane ono zostało ze srebrnych i cynkowych elektrod oraz elektrolitu w postaci wody morskiej.
Silnik elektryczny został wynaleziony przez angielskiego fizyka i chemika - Michaela Faradaya. Odkrył on w roku 1831 zjawisko indukcji elektromagnetycznej, przyczyniając się do powstania elektrodynamiki oraz skonstruował tzw. tarczę Faradaya - która zapoczątkowała silniki elektryczne.
W 1834r. Moritz Herman Jacobi, fizyk i elektrotechnik pochodzenia niemieckiego, zbudował komutatorowy silnik elektryczny i zastosował go do napędzania łódki.
Pierwszy silnik elektryczny zastosowany w obrabiarce zbudował w roku 1837 amerykański konstruktor Thomas Davenport. Użył go następnie do napędu wiertarki i tokarki do drewna. Silnik ten osiągał prędkość 450 obr/min.
Pierwszy silnik miniaturowy zbudował Thomas Alva Edison w 1880 roku. Silnik miał wymiary 25 x 40 mm i osiągał prędkość 4000 obr/min. Edison zastosował go w elektrycznym piórze do sporządzania kropkowanych matryc powielaczowych, napędzając drgającą igłę w obsadce. Pióro robiło w matrycy otworki tworzące kontury liter. Elektrycznych piór Edisona wyprodukowano około 60 tysięcy sztuk [2].
Jako pierwsze zastosowanie silnika elektrycznego do napędzania dużego obiektu można przyjąć elektrowóz zasilany prądem o napięciu 150 V, zbudowany w roku 1879 przez Ernsta Wernera von Siemens.
Dwufazowy silnik indukcyjny wynalazł w roku 1887 Nikola Tesla, elektryk amerykański pochodzenia chorwackiego. W dwa lata później Michał Doliwo-Dobrowolski, elektrotechnik pochodzenia polskiego, zbudował trójfazowy silnik indukcyjny z wirnikiem klatkowym. W roku 1902 niemiecki inżynier Ernst Danielson zbudował silnik synchroniczny.
