Waga elektroniczna

Podstawową cechą, odróżniającą wagę elektroniczną od innych wag, jest elektroniczny układ wskazujący (najczęściej cyfrowy). Z reguły takie urządzenie wykorzystuje się do ustalenia masy przedmiotu. W niektórych przypadkach waga elektroniczna może wyznaczać gęstość (waga z gęstościomierzem) lub wilgotność (wagosuszarka).

Ze względu na funkcję i sposób działania wyróżniamy dwa rodzaje wag elektronicznych.

Pierwszym z nich są wagi nieautomatyczne, które służą do wyznaczania masy w danej chwili. Przykładem mogą być wagi samochodowe, sklepowe, platformowe czy laboratoryjne.

Drugim rodzajem są wagi automatyczne, które nie potrzebują operatora w trakcie procesu ważenia. Służą m.in. do przyspieszenia procesu produkcji, pakowania i załadunku. Wśród nich można wyróżnić wagi:
- dla pojedynczych ładunków – np. kontrolujące masę produkowanych przedmiotów,
- porcjujące – np. sterujące systemem napełniającym butelki,
- przenośnikowe – np. stosowane w kopalniach, kamieniołomach, elektrociepłowniach,
- odważające – np. umieszczone pod magazynem zboża, które napełniają ciężarówki,
- do ważenia pojazdów w ruchu – np. wbudowane w konstrukcję układu torowego lub drogi.

Wagi elektroniczne można również podzielić na 3 grupy ze względu na konstrukcję mechaniczną. Wyróżniamy dwa typy, które posiadają mechanizm: wagę elektroniczną z siłownikiem elektrycznym oraz wagę hybrydową. Trzeci typ – waga elektroniczna z przetwornikiem siły, np. czujnikiem tensometrycznym – nie posiada mechanizmu.

Do czego służy sygnalizator?

Sygnalizator to urządzenie, które służy do sygnalizowania komuś czegoś. Aby szybko usunąć to błędne koło w podanej definicji, wystarczy dopowiedzieć, że dzięki takiemu urządzeniu dowiadujemy się o zajściu określonego zdarzenia. Polega to na odpowiednim zinterpretowaniu sygnałów, jakie wysyła sygnalizator. Zwykle są to sygnały świetlne lub dźwiękowe, a czasem oba naraz. Już te kilka informacji pokazuje, że sygnalizatory mogą między sobą się różnić. Chociażby rodzajem sygnału, które są w stanie wytwarzać.

Sygnalizatory różnią się także przeznaczeniem. Wykorzystywane są bowiem na maszynach, w pojazdach, liniach produkcyjnych, budynkach, kopalniach, kolei, wojsku. Przeznaczenie sygnalizatora uzależnione jest od jego parametrów i budowy. Zwykle informują one personel firmy o zaistniałym zdarzeniu. Mają ostrzegać osoby znajdujące się w jego pobliżu o niebezpieczeństwie bądź o złym stanie urządzenia.

Spośród tego typu urządzeń można wymienić na przykład sygnalizator przeciwpożarowy, sygnalizator wewnętrzny lub zewnętrzny, optyczny lub akustyczny. Ten ostatni, a więc sygnalizator dźwiękowy, służy do informowania o sytuacjach niebezpiecznych. Komunikat przekazuje się za pomocą wytwarzanych przez niego sygnałów dźwiękowych, które mogą różnić się stopniem głośności i częstości. Do ostrzegania przed pożarem służy, jak sama nazwa wskazuje, sygnalizator przeciwpożarowy. Ten rodzaj sygnalizatorów można podzielić na sygnalizatory wewnętrzne lub zewnętrzne, akustyczne lub optyczne. Sygnalizator wewnętrzny, w odróżnieniu od sygnalizatora zewnętrznego, jest instalowany w zamkniętych pomieszczeniach.

Plastyczna obróbka metali

Obróbka plastyczna jest metodą polegającą na wywieraniu nacisku na obrabiany metal, tak by przekraczał on granicę jego plastyczności. Celem jest trwała zmiana kształtu i wymiarów przedmiotu.

Proces ten może przybierać postać kształtowania na gorąco, półgorąco lub na zimno. Ta znana od pięciu tysiącleci technika obróbki metali jest obecnie jedną najpowszechniej stosowanych na świecie. Wykonywane tą technologią elementy są częścią większości sprzętów i urządzeń, z którymi mamy do czynienia na co dzień. Drobne druciki i kable miedziane, duże szafy serwerowe zdecydowana większość części samochodu – wszystko to było uprzednio poddawane obróbce plastycznej.

Proces tego typu kształtowania metali ma wiele zalet. Wytwarzane wyroby są produkowane masowo, dzięki czemu ograniczone są koszty jednostkowe, a linia produkcyjna może być zautomatyzowana. Przerobiony materiał ma zauważalnie polepszone właściwości fizykalne i mechaniczne, np. gładkość, zachowana jest ciągłość włókien. Technologia ta pozwala też na nadawanie materiałom bardzo skomplikowanych kształtów, co nie jest wykonalne w innych metodach obróbki.

Wadą jest duży koszt maszyn wykorzystywanych w produkcji, np. młotów kujących czy matryc.